กำพร้ารัก ใจเสน่หา

แพรไหม อาศัยอยู่กับย่าและพ่อ  และพี่สาวต่างมารดา

ส่วนแม่ของแพรไหมนั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอเด็กๆๆ

แพรไหมเติบโตขึ้นมาด้วยความรักจากพ่อที่พยามยามหาเลี้ยงเธอและทุกคนในครอบครัว ส่วนย่านั้นไม่ชอบเธอเลี้ยงเธอมาตามมีตามเกิด เหตุเพราะเกียจแม่ของเธอที่มีฐานะยากจนจนพาลเกียจเธอไปด้วย  ผิดกับพี่สาวต่างมารดาที่ย่าจะรักมากมีอะไรก็จะะแบ่งให้พี่ก่อนหรือมากกว่าเสมอ  แต่ต่อหน้าพ่อจะแส้งทำเป็นรักเธอให่พ่อสบาย แต่พอลับหลังจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยที่เดียว

  "อีแพรโว้ยๆๆหายหัวไปไหน กูหิวน้ำหามาให้กูกินสิ"

นางนาถ  ย่าของแพรเรียกเธออย่างอารมณ์เสีย คงไม่ต้องบอกสาเหตุคืออะไร

"จ๋าย่าหนูทำกับข้าวเย็นอยู่จ้า"

"มึงทำตามที่กูบอกเดี๋ยวนี่เอาน้ำมาให้กูกิน"

"จ๊ะๆๆเล่นเสียมาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ยย่าหงุดหงิดขนาดนี้"

นางนาถยิ่งอารมณ์เสียขึ้นไปอีกที่มีคนรู้ทัน   นางนาถนอกจากขายผักอยู่ตลาดแล้วอาชีพเสริมก็คือเล่นไพ่ที่ท้ายตลาดด้วยทุกวัน  วันไหนเล่นได้อารมณ์ก็จะดีเป็นพิเศษ แต่วันไหนเล่นเสียแพรไหมก็จะโดนดุทุกครั้งไป

"มึงอย่ามาปากดีกับกูนะอีแพร เดี๋ยวโดนไปไหนก็ไป"

แพรเห็นท่าไปดีเลยไปทำกับข้าวต่อ

 พิชาเดินเข้าบ้านด้วยท่าทางบึงตึง  นั่งลงข้างนางนาถอย่างอารมณ์เสียเช่นกัน

"วีนาลูกหนูเป็นอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้น"

"ก็เพื่อนที่โรงเรียนเขามีมือถือใหม่ๆๆกันเกือบทุกคนเลย ส่วนหนูทนใช้เครื่องเก่าๆๆนี้จะเป็นปีแล้ว"

"ทำไมไม่ไปขอพ่อดูละลูก"

นางนาถบอกหลานสาวสุดที่รัก

"หนูไปหาพ่อที่ร้านแล้วย่า แต่พ่อบอกว่าค่าใช้จ่ายเดือนนี้เยอะมากให้พ่อเก็บเงินก่อนได้ไหม"

"ค่าอะไรหนักหนา เดี๋ยวย่าพูดกับพ่อเขาให้นะลูกไม่อารมณ์เสียนะลูกไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวกับย่านะลูก"